1η Μαΐου 2020, Ο Μάης του 1968, Η Εργατική Πρωτομαγιά…

«Η αρχή μιας παρατεταμένης μάχης»…
ΚΛΙΚ στην αφίσα εκείνης της εποχής, για να ακούσετε ένα σπουδαίο τραγούδι σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου με τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού, «Νυν και αεί» .

Advertisement

Στη Νότια Ιταλία & στις ομορφιές της….

Πριν λίγες ημέρες πραγματοποίησα ταξίδι στην Ιταλία, και συγκεκριμένα στην Νότια Ιταλία:
1. στην πλευρά της Αδριατικής Θάλασσας, όπου βρίσκονται πολλά ελληνόφωνα χωριά: η Στερνατία ή η Χώρα (Sternatia) , η Καλημέρα (Calimera), το Σολέτο (Soleto), το Σαλέντο (Salento) και το Λέτσε (Lecce) ή «η Φλωρεντία του Νότου».
2. στην πλευρά της Τυρρηνικής Θάλασσας όπου βρίσκονται μερικά από τα πιο όμορφα παραθαλάσσια και εξωτικά μέρη της Ιταλίας, που προσελκύουν τουρίστες από όλο τον κόσμο: το νησί Κάπρι (Capri), το μικρό Αμάλφι (Amalfi), το ορεινό Ραβέλο (Ravello), το μαγευτικό Ποζιτάνο (Positano) και το Σαλέρνο (Salerno) με το μεγάλο λιμάνι του.
3. σε περιοχές που είναι ΜΝΗΜΕΙΑ Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από τον οργανισμό της UNESCO: στη συγκλονιστική Ματέρα (Matera) ή η «Καππαδοκία της Δύσης», στο παραμυθένιο Αλμπερομπέλο (Alberobello) και στην καθηλωτική Πομπηία (Pombeii).
4. στην Νάπολη (Napoli). 
Οι φωτογραφίες παρακάτω θα σας δώσουν μια μικρή γεύση! Να διαβάζετε τη λεζάντα της κάθε φωτογραφίας. 
Εν αναμονή μιας μικρής έκπληξης σε λίγες μέρες στα σπίτια σας…όπως σας είχα υποσχεθεί!

Αλμπερομπέλλο: τα σπιτάκια αυτού του χωριού είναι έτσι χτισμένα. Τα σύμβολα στις στέγες των σπιτιών σήμαιναν πολλά για τους κατοίκους, για τους επισκέπτες και τους θεούς στους οποίους πίστευαν.

Όψη του χωριού Αλμπερομπέλλο.

Όψη της πόλης Ματέρα. Δεν έχει χρώμα. Είναι χτισμένη μέσα στους βράχους και τα σπίτια από το υλικό των βράχων.

Όψη της πόλης Ματέρα.

Το χωριό Ποζιτάνο.

Ο ναός του Αγίου Ανδρέα στη πόλη Αμάλφι.

«Faraglioni»: οι βράχοι στο νησί Κάπρι, που προσφέρουν μοναδική θέα σε κάθε επισκέπτη. Μοναδικός κάτοικος αυτών των βράχων είναι σαύρες με μπλε χρώμα στο σώμα τους.

Faraglioni.

«Arco Naturale»: η φυσική πύλη στο νησί Capri, θεά στην Τυρρηνική Θάλασσα.

Η κεντρική πλατεία στο χωριό Ραβέλλο.

Το μαγευτικό Αμάλφι από ψηλά, ενώ κατεβαίνω από το χωριό Ραβέλλο.

Μία από τις πλαγιές των βουνών της Κάτω Ιταλίας, που καλλιεργείται με αμπέλια και με λεμονιές.

Galleria Umberto I, είναι ένα παλιό εμπορικό κέντρο στη Νάπολη. Η οροφή του είναι σκεπασμένη με γυαλί και το φως που τη διαπερνά την κάνει πιο όμορφη.

Galleria Umberto I

Νάπολη, ο Άγιος Φραγκίσκος.

Νεαρή κοπέλα, πιθανόν δούλα σε κάποιο πλούσιο σπίτι, έγκυος 5 ή 6 μηνών. Φορά ζώνη, στην οποία εσωτερικά αναγράφεται το όνομα του αφεντικού της. Βρέθηκε μπρούμυτα, σε αυτή τη στάση, στις ανασκαφές των αρχαιολόγων. Η στάση του σώματός της δείχνει την έννοιας της να προστατέψει το έμβρυο και τον εαυτό της, ενώ η έκρηξη του ηφαιστείου ήταν σε εξέλιξη. Τα ευρήματα ανθρώπων και ζώων στην Πομπηία ονομάζονται «εκμαγεία». Οι επιστήμονες τα γέμισαν με γύψο, ώστε να διατηρηθούν και να φαίνονται τα σώματα, τα ρούχα και οι εκφράσεις των προσώπων τους. Μέσα σε αυτό το εκμαγείο που βλέπετε παραμένει ανέπαφος ο σκελετός της νεαρής κοπέλας.

Ανέπαφο ψηφιδωτό σε άλλη κατοικία στην Πομπηία. Το διατήρησε η πυκνή στάχτη που ξεχύθηκε από το ηφαίστειο του Βεζούβιου.

Σας θυμίζει κάτι;;; Το ψηφιδωτό που παριστάνει τη μάχη ανάμεσα στον Μεγάλο Αλέξανδρο και στον Δαρείο. Δεν είναι ξεκάθαρο, αν πρόκειται για την μάχη στην Ισσό ή στα Γαυγάμηλα.

Μέγας Αλέξανδρος και Δαρείος. Άλλη λήψη.

Ψηφιδωτό από κατοικία Μακεδόνα, κατοίκου της Πομπηίας. Η αυθεντική βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.

Η Μητέρα, Η Μάνα, Η Μαμά, Η Μανούλα…

Παναγία Γλυκοφιλούσα. Η AΜΟΛΥΝΤΟC (σε μεταγενέστερο πλαίσιο). Κρητικό εργαστήριο, αρχές 16ου αι., 0,65×0,54 μ. Δωρεά Μαρίας Βελλίνη- Koelling (ΓΕ 37714)

Πουγκιάλης Κωνσταντίνος (1894), Μητέρα και παιδί, Δωρεά του καλλιτέχνη, Αρ. έργου: Π.3165

Viggo Pedersen (1854-1926), Sunshine in the Living Room. The Artist’s Wife and Child, 1888

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (ΠΧΓ1585) Μητέρα και παιδί , περ. 1938-1940 Κάρβουνο σε χαρτί, 0,215 x 0,12 μ. Μουσείο Μπενάκη – Πινακοθήκη Γκίκα, Αθήνα

Albert Küchler (1803-1886), A Young Italian Woman being Adorned by her Mother, 1835

Σπουδή για άγαλμα της Μητέρας. Αθήνα, 1955-1958. Γύψος, 0,27 x 0,85 x 0,105 μ. Γιάννης Παππάς (ΕΓΠ_238)

Ιακωβίδης Γεώργιος (1853-1932), Μητέρα με κοριτσάκι, 1919, Λάδι σε μουσαμά. Κληροδότημα Απόστολου Χατζηαργύρη, Αρ. έργου: Π.72

Θηλασμός. Αθήνα, 1955-1958. Γύψος, 0,18 x 0,065 x 0,075 μ. Γιάννης Παππάς (ΕΓΠ_239)

Fougeron Andre (1913-1998), Μητέρα και παιδί με κόκκινη ποδιά, 1944, Λάδι σε μουσαμά, Δωρεά του καλλιτέχνη, Αρ. έργου: Π.1349

Μητέρα. Αθήνα 1958. Μελέτη. Γύψος, 0,55 x 0,16 x 0,15 μ. Γιάννης Παππάς (ΕΓΠ_320)

Ιακωβίδης Γεώργος (1853-1932), Η αγαπημένη της γιαγιάς, 1893, Λάδι σε μουσαμά, Αρ. έργου: Π9039

Μητέρα. Αθήνα, 1958. Μελέτη. Μπρούτζος, 1,10 x 0,33 x 0,31 μ. Γιάννης Παππάς (ΕΓΠ_1053)

Th. Hagedorn-Olsen (1902-1996), Mother and Child, 1936

Σπουδή για άγαλμα της Μητέρας. Αθήνα, 1955-1958. Γύψος, 0,955 x 0,31 x 0,44 μ. Γιάννης Παππάς (ΕΓΠ_1058)

Εικόνα με την Παναγία Γλυκοφιλούσα. Τέλη 17ου αι. 0,504×0,41 μ. Κληροδότημα Αναστασίου και Μαρίας Βαλαδώρου (ΓΕ 46075)

Astrid Klenow (1931-), Mother and Child, 1966

Dyckmans Josephus-Laurentius (1811-1888), Η μητέρα, Λάδι σε ξύλο, Κληροδότημα Αικατερίνη Ραδακανάκη, Αρ. έργου: Π.224

Σπουδή για άγαλμα της Μητέρας. Αθήνα, 1955-1958. Γύψος, 0,31 x 0,10 x 0,125 μ. Γιάννης Παππάς (ΕΓΠ_237)

Λύτρας Νικηφόρος (1832-1904), Μητέρα με παιδί, Λάδι σε ξύλο, Κληροδότημα Αντωνίου Μπενάκη, Αρ. έργου: Π.2155

ΠΗΓΕΣ ΕΙΚΟΝΩΝ:
1. Εθνική Πινακοθήκη της Δανίας (http://www.smk.dk/#/en/)
2. Μουσείο Μπενάκη (https://www.benaki.gr/index.php?lang=el)
3. Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Τσούτσου (http://www.nationalgallery.gr/el)

Στο Μουσείο της Ακρόπολης, μια όμορφη και ζεστή ημέρα…

 

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Η Ακρόπολη των Αθηνών μέσα από τα μάτια των παιδιών…

 

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Η Ακρόπολη των Αθηνών: η επίσκεψή μας στον ιερό βράχο

 

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

«Το πρόσωπο της μητέρας»

Πίνακες ζωγραφικής εμπνευσμένοι από τη μοναδική και την ανεκτίμητη σχέση της μάνας με το παιδί της…

«Μητρική στοργή» (1889), Γεώργιος Ιακωβίδης

«Gypsy woman with baby (1919), Amedeo Modigliani

«Mother and Child with Orange» (1951), Pablo Picasso

«Mother’s Darling» «Η αγάπη της μητέρας» (1884), Joseph Clark 1834-1926 Presented by the Trustees of the Chantrey Bequest 1885

«The three ages of women», «Οι τρεις ηλικίες της γυναίκας» (1905), Gustav Klimt

«Αντιστροφή ρόλων» (1892), Γεώργιος Ιακωβίδης

«Η Ψυχομάνα» (1882-1883), Νικόλαος Γύζης

Μας απασχόλησε θετικά το επάγγελμα της «Παραμάνας» τις τελευταίες ημέρες στην τάξη μας.

Σήμερα δεν υπάρχει αυτό το επάγγελμα.

Η «Παραμάνα» ή η «Ψυχομάνα» ή η «Καλομάνα», ως επάγγελμα, υπήρχε στην Ελλάδα σε εποχές δύσκολες για τους ανθρώπους (πόλεμοι, κατοχή) και ειδικά για τις νέες μητέρες και για τα νεογέννητα μωρά τους. Πολλά μωρά έμεναν ορφανά, επειδή οι μητέρες τους πέθαιναν την ώρα του τοκετού. Άλλες μητέρες δεν μπορούσαν να θηλάσουν τα μωρά τους λόγω πείνας ή δύσκολων ασθενειών που ίσως να είχαν. Σε αυτές τις περιπτώσεις το γάλα της μητέρας τους δεν ήταν αρκετό ή ήταν ανύπαρκτο, για να τα θρέψει.

Τότε αναλάμβανε τη φροντίδα του θηλασμού εκείνη η γυναίκα, η «Παραμάνα» ή η «Ψυχομάνα» ή η «Καλομάνα», που ήταν κι εκείνη μία νέα μητέρα, πιο καλά στην υγεία της. Φροντίδα της ήταν να τραφούν με το μητρικό της γάλα όλα τα παιδιά που της έφερναν. Διότι κάποτε δεν υπήρχε το γάλα του εμπορίου, όπως σήμερα.

Παρακάτω δείτε και απολαύστε έναν πίνακα ζωγραφικής (ΠΗΓΗ: Εθνική Πινακοθήκη & Γλυπτοθήκη) και μια φωτογραφία (ΠΗΓΗ: Μουσείο Μπενάκη) που παρουσιάζουν την ιερή στιγμή του θηλασμού, σε διαφορετικές εποχές και συνθήκες, αλλά με την ίδια έννοια και φροντίδα…

*ΚΛΙΚ στις εικόνες & στις ΠΗΓΕΣ*

«Η Ψυχομάνα» (1882-1883), Νικόλαος Γύζης

Θηλασμός σε κέντρο διανομής γάλακτος, Αθήνα 1942-43. Φωτ. Βούλα Παπαιώαννου

«Της αγάπης αίματα»: Οδυσσέας Ελύτης – Μίκης Θεοδωράκης

*ΚΛΙΚ στην εικόνα*

Το ψωμί μας, η δύναμή μας!

Πόσο όμορφα ξεκίνησε η μέρα μας και ο νέος μήνας…

Μύρισε η αίθουσα φρέσκο ψωμάκι… Και γέμισε με βλέμματα χαρούμενα και περίεργα! Με την όσφρηση που έδινε πόλεμο με τη γεύση! Με την αδημονία του πρωινού γεύματος από τις ευχές της πρώτης «Καλημέρας» και του «Καλού μήνα»! 

Μακάρι το φαγητό και η προσμονή του να είναι η καλύτερη αφορμή, για να γεμίζουν οι καρδούλες μας ζεστασιά, χαρά και ελπίδα για το καλύτερο που θα έρχεται!

Μακάρι να είναι το φαγητό η αφορμή για κάθε οικογενειακό «συμμάζεμα στο σπιτικό κατώφλι», όπως γράφει ο Γεώργιος Δροσίνης στο ποίημά του «Ψωμί»!

Μικρά μου, όμορφα και γλυκά παιδάκια, σας ευχαριστώ για την ευτυχία που εισέπραξα! Ελπίζω να θυμάστε κάτι από τη σημερινή μέρα… να θυμάστε κάτι από το μοίρασμα του ψωμιού με τους φίλους σας και τους συμμαθητές σας!